Tariqat Qadiriyah, Wahhabi dan Mencium Kaki di bumi Vancouver

“Excuse me sir, can you show me the direction for Makkah?”

“Oh, go to my friend at the counter and ask him, he’ll show it to you.”

Perjalanan selama enam jam dari Ottawa ke Vancouver memang meletihkan. Petang tadi Setiausaha Politik Suruhanjaya Tinggi Malaysia berbesar hati menghantar ke Lapangan Terbang Antarabangsa MacDonald-Cartier. Kapal terbang Air Canada berlepas sedikit terlewat, lebih kurang jam 6:20 petang, 30 minit lewat dari jadual asal. Tiba di Vancouver lebih kurang jam 9:00 malam. Perjalanan nampak seperti tiga jam sahaja disebabkan perbezaan zon masa antara Ottawa dan Vancouver.

“How are you?”

“Alhamdulillah, I’m fine. Can you show me the direction for Makkah?”

“It’s easy. Face southwest, this way. After you pray come over and we can have a talk together. I’m Rasyeed of Qadiri Tariqah.”

Alhamdulillah, ada juga pegawai keselamatan seagama. Selesai mengerjakan Maghrib dan Isyak secara jamak takhir, masa dihabiskan bersembang bersama Encik Rasyeed. Beliau dengan bangga memperkenalkan dirinya sebagai seorang pengamal Tariqat Qadiriyah. Nyata beliau seorang yang komited kerana memberitahu bahawa beliau merupakan khalifah yang dilantik mewakili syaikhnya di Vancouver. Dengan pantas beliau mengajak berbicara mengenai kepentingan mengikut tariqat.

Diceritakan bagaimana dirinya memperoleh pelbagai nikmat dan ketenangan dalam beribadah. Beliau menceritakan juga mengenai mimpi-mimpinya, bagaimana beliau diberi kurniaan oleh Allah untuk bertemu Rasulullah sallallahu ‘alayhi wasallam, para anbiya’ lain seperti Nuh, Ibrahim dan Isa. Begitu juga dengan para Sahabah radiyallahu ‘anhum, seperti Abu Bakr, Uthman, ‘Ali, dan kedua-dua Hasan dan Husayn. Beliau menceritakan dengan detail bagaimana wajah-wajah insan yang mulia ini, ada yang berjanggut hitam panjang, ada yang berjanggut perang sejengkal, ada yang berkening tebal, ada yang berkumis nipis, ada yang tiada kumis.

Inilah anugerah Allah kepada hamba-hamba-Nya yang soleh dan taat beribadah. Pun begitu, berulang-ulang kali beliau memberitahu bahawa segala perkara yang diceritakan ini bukanlah bertujuan untuk memberitahu kelebihan dirinya, tetapi sekadar berkongsi pengalaman hasil amalannya yang komited dengan ajaran Tariqat Qadiriyah.

Kemudian dibuka pula lembaran buku notanya yang dipenuhi dengan tulisan-tulisan wirid dan zikir Tariqat Qadiriyah dan juga gambar-gambar syeikh-syeikh tariqat tersebut yang kebanyakannya telah pun meninggal dunia. Beliau menasihatkan bahawa selain daripada berkhidmat kepada kedua-dua ibu bapa, kita juga perlu setia berkhidmat kepada syeikh kita. Setiap kali berjumpa mesti mencium tangan dan kaki mereka. Terkejut juga tatkala diberitahu bahawa mencium kaki syeikh adalah satu perbuatan yang dituntut dalam Tariqat Qadiriyah. Kata beliau, dengan melakukan perkara ini maka kita akan memperoleh barakah yang tidak terhingga daripada Allah kerana para syeikh ini sebenarnya adalah wali-wali yang dicintai Allah.

Beliau bertanya juga andai saya belajar di Vancouver. Saya nyatakan yang saya belajar di Ottawa, singgah di Vancouver sekadar transit dalam perjalanan pulang ke tanahair. Jika saya belajar di Vancouver, mungkin saya berpotensi untuk direkrut sebagai pengikut Tariqat Qadiriyah dan berjuang menghadapi bahaya Wahhabi yang merupakan ancaman terbesar kepada survival Tariqat Qadiriyah di bumi Vancouver.

Timbul satu persoalan di benak saya. Lantas saya bertanya, kenapa adanya pelbagai tariqat, kerana di tanahair sendiri ada juga yang mengikut Naqsyabandiyah, Syazaliyah dan lain-lain. Saya mengagak, mungkin jawapan yang akan diberikan sama seperti faktor yang menerangkan perbezaan antara mazhab-mazhab fiqh. Namun sangkaan saya meleset. Beliau mula menceritakan bagaimana sepatutnya kesemua tariqat ini bersatu di bawah Qadiriyah. Beliau menyebut bagaimana syeikh-syeikh Naqsyabandiyah dan lain-lain tariqat kesemuanya bertemu pada Syeikh Abdul Qadir al-Jilani. Beliau menyebut nama-nama imam-imam terdahulu yang kesemuanya mengamalkan Tariqat Qadiriyah, termasuk beberapa imam Syi‘ah. Sempat juga saya mencelah, bagaimana imam-imam Syi‘ah diterima sebagai syeikh Tariqat Qadiriyah. Kata beliau, sebenarnya kesemua imam-imam Syi‘ah beriqtiqad dengan aqidah Ahl al-Sunnah wa al-Jamaah tetapi perkara ini diselewengkan oleh penganut-penganut Syi‘ah terkemudian.

Beliau mengakhiri perbualan dengan menasihatkan saya agar mencari syeikh yang dapat membimbing saya kepada kebahagiaan dunia dan akhirat, dan mengingatkan saya agar memuliakan dan berkhidmat kepada mereka, dan jangan lupa mencium kaki mereka.

Andai saya bertanya kepada pengikut tariqat lain, mungkin mereka juga akan menyatakan perkara yang sama, iaitu tariqat mereka adalah tariqat yang benar-benar asli dan tariqat-tariqat lain sepatutnya dibubarkan dan mengikut mereka. Tidak dinafikan kemungkinan kita bermimpi berjumpa dengan para anbiya’, namun mimpi tetap tidak boleh dijadikan hujjah dalam agama. Mungkin benar menurut beliau, mimpi seperti ini tidak ubah sekadar anugerah Allah kepada hamba-hamba-Nya yang terpilih. Cuma, daripada sibuk merancang strategi menghadapi ancaman Wahhabi, lebih baik mereka berfikir bagaimana untuk bekerjasama menyampaikan dakwah di bumi Vancouver.

Apa pun, setiap manusia berhak memiliki pandangan mereka sendiri mengenai tariqah, wahhabi dan mencium kaki untuk mendapat barakah.